Rozdział 18 ,,Śpiączka"

 Raven

-Cyborgu- zwróciłam się do chłopaka po mojej prawej.- zmienisz Belli opatrunki? Trzeba jej jeszcze schłodzić oparzenia, bo przez jakiś czas jeszcze będą ją bolały plecy, ja zajmę się jej pokojem. Trzeba wszystko z niego wyrzucić.- przeczesałam włosy na głowie blondynki jak psu.
-Jasne Raven. Trzeba się małą zająć.- powiedział a ja udałam się do wolnego pokoju. Mocą wywaliłam z niego wszystko i od razu zrobiło się dużo miejsca. Tak, to przypadnie jej do gustu. Granatowe ściany, białe panele, Tak to w jej stylu... Siadając na podłodze uśmiechnęłam się do okna z którego widać było wodę którą otoczona była wieża i kawałek nieba.
-Raven!- odwróciłam się do Gwiazdki i podniosłam jedna brew.
-Coś się stało?- spytałam się rudej wstając z ziemi i podchodząc do niej. Była wyraźnie zmartwiona.
-Bella zasnęła i nie możemy jej wybudzić!- otworzyłam oczy ze zdziwienia. Już? Tak teraz? Szybko poszło... Ale jeśli tytani się o tym dowiedzą...
-Spokojnie Gwiazdko. Nie panikuj. To u niej normalne... Podróże ją wyczerpują i... lubi spać.- odwróciłam się do niej plecami i walnęłam się w głowę "I lubi spać?" Pojebało mnie?! Ale może to wypali? W końcu będzie to robić często...
-Lubi spać? Tak jak Bestia?- zapytała, a ja przeczesałam ręką włosy. Czemu ja muszę kłamać?
-Tak, jest nawet większym leniem od niego. Nie przejmuj się tym. Okey?
-Jasne! Ale zobacz czy wszystko z nią w porządku.- pomachała mi i wyszła z pokoju. Trzeba będzie cały czas przy niej siedzieć...

Bella 

Leżałam na łóżko w skrzydle szpitalnym, a cyborg opatrywał mi rany. Przyłożył do moich pleców worek z lodem, przez co od razu zrobiło mi się lepiej... potem jakąś maść chłodzącą I moja kolej. Stworzyłam na pręgach warstwę szronu która będzie mnie dodatkowo leczyć. -Dobra, teraz bandaże blondi. -warknęłam coś pod nosem, ale posłusznie wstałam i okrywając swoje piersi czekałam aż mój "lekarz" założy mi opatrunki.
-Dzięki Victor. -kiedy pół robot podał mi moja koszulkę. założyłam ja szybko i położyłam się na łózko.
-Posiedzisz tu dzień by rany się zabliźniły, a potem możesz już pójść do pokoju, jest wielkie prawdopodobieństwo że ...
Usnęłam... tak przynudzał, że Nie mogłam się powstrzymać. Położyłam tylko głowę na poduszkę, którą okryłam cienka warstwa lodu i zasnęłam. Czułam lekki dyskomfort na plecach ale szybko minął.
Jasne światło, szczek wilka i śmiechy dzieci. Pod stopami miałam jasna soczysta trawę, a w oczy padały promienie jasnego światła. Azarath sprzed 10 lat... mały biały gorot przebiegł przez moja stopę, a zaraz po niej biała półmetrowa wilczyca...
-Hawk! To Nie fair! Chce byś był moim bratem!- jasnowłosa dziewczynka tupnęła stopą i przytuliła się do zarumienionego młodszego chłopaka. Fioletowowłosa dziewczynka z dwoma kucykami, która siedziała na gałęzi drzewa zaśmiała się i rozmachała nogami zrzucając buciki ze stop. Przysiadłam na ziemi oglądając z rozczuleniem to wspomnienie byliśmy tacy szczęśliwi... ale to był ten dzień... ten w którym zmieniło się moje postrzeganie Arelli.
-Rachel! co ty sobie myślisz?! Złaź natychmiast Z tego drzewa! jak ty wyglądasz?! do zamku razem Z bratem! Ty tez Hawk Nie wyglądasz lepiej! Co wy sobie myślicie?!
-Ale mamo... my się tylko bawimy...- powiedział smutny niebieskooki chłopczyk. Kobieta fuknęła na nich i łapiąc ich magia za ręce, zaprowadziła rodzeństwo do pałacu. Serce mi się ścisnęło na ten widok, a przeze mnie znów przebiegła Polaris. tym razem Z moim tata... krotki biały zarost i tego samego koloru geste włosy. Na jego głowie dumnie lśniła korona Z białego złota, a na plecach zarzucona miał białą niedźwiedzią skórę. -Coś się stało kochanie? -przykucnął przed młodsza mną i pogłaskał mnie po głowie. Mała blondynka wyciągnęła raczki przed siebie I przytuliła się do swojego taty. -Czemu ona taka jest? Czemu Nie może być taka jak ty? Czemu jest zła? -Nikt Nie jest do końca zły kochanie. Czasem tak uważamy, ale wiesz ze w każdym "złym człowieku" jest biedny skrzywdzony króliczek. -Taki jak Snowdrop którą znaleźliśmy w lesie?- zapytałam, a tata wziął mnie na ręce. -Tak kochanie, taki jak Snowdrop. Jest ranny, boi się, strach zamienia w gniew, a ból w zemstę. -Czyli ze Draco tez jest takim króliczkiem? 
-Zwłaszcza on.-  wtedy tego nie rozumiałam... Nie znałam tego co kryl diabeł. Nie interesowało mnie nic innego, niż to ze go nie lubiłam. Ale Draco faktycznie Nie mail lekko. Ojciec był dla niego wzorem do naśladowania, a ten i tak go olewał, kiedy zmarł, Draco się załamał. Exlecebra była dla niego matka, oparciem, mimo ze była tylko kochanka jego ojca. to ona go wychowała, chciała dla niego jak najlepiej, ona chciała by ożenił się z Raven, zapewniłoby to wielkie możliwości i dla Azarath i dla Peccatum mundi. Polityka... Nauczono go jak postępować z Raven, tak by "byli szczęśliwi". Eh...  Obraz mnie przytulonej do sierści strażnika mojego ojca, którego łapa ze skórą zwisała znad jego ramienia, rozmył się. Raven i ja siedziałyśmy pod tym samym drzewem co rok temu, medytowałyśmy razem zawsze, gdy ona tego potrzebowała. Ona się uspokajała, a ja bawiłam się z Polaris w świecie duchów. Spojrzałam na mnie, wilcze uszy i ogon świeciły się na srebrno, byłam wniebowzięta. Pierwszy raz widzę moją pół duchowa postać... moje białe włosy lekko unosiły się w powietrzy pod wpływem mroźnych podmuchów, które tworzyłam. to samo było z Raven. Miała na sobie biała szatę z klasztoru, a ja niebieska sukienkę w falbanki. Rachel lekko zmarszczyła brwi, a ręce drgnęły jej niekontrolowanie. Z drzewa spadł sparaliżowany, czarny dorot. Lekko wystraszona dziewczynka pisnęła cicho i schowała twarz w dłoniach. Ja sama opuściłam na wpół duchowa postać i spróbowałam złapać przyjaciółkę za dłonie, ta jednak przestraszona wyrwała je szybko krzycząc "Nie!" -Rachel, spokojnie. Nie zrobisz mi krzywdy, wiem to. Ufam ci.- delikatne złapałam dziewczynę za dłonie i wzmocniłam uścisk patrząc jej prosto w oczy. -Jeśli kiedykolwiek zrobisz mi niechcący krzywdę, to będzie tylko moja wina. Będzie to znaczyć, że cie zawiodłam. -Nie. będzie to znaczyć, że jestem potworem. - wstała i nie odwracając się do mnie poszła w stronę klasztoru. Spuściłam głowę w dół i walnęłam z pieści w drzewo. Z kostek lekko zdarła mi się skora, a zimna krew spłynęła leniwie po dłoni w dol. Nie umiałam jej wtedy pomóc... Byłam małym dzieckiem, 8 letnim, ale to nic nie zmieniało... Moja przyjaciółka cierpiała, ja nie umiałam jej pomoc... Młodsza ja osunęła się po drzewie na ziemie. Przysiadłam się obok i patrząc na swoje bose stopy, przeczesałam dłonią zielona trawę, którą zaraz po tym okrył lód. Wtedy się to zaczęło. Rachel zaczęła zamykać się w sobie, była chłodna, nawet dla mnie i Hawk'a, przestała się uśmiechać... Ja nie wytrzymując z tym, przestałam się kontrolować. magia mi szwankowała, wiec zatrzymałam się w sztukach walki. Z moim zdrowiem było złe, każdy to widział, nikt nic nie mówił, oprócz Louisa i Taty. Nie spałam, nie jadłam, oprócz treningów nie ruszałam się ze swojej komnaty. Przestałam odwiedzać Azarath... 

Red X

-Jak myślisz X, młoda dała sobie rade? -zapytał kiedy przeglądaliśmy nagrania z soczewki Hope. Candy, Destiny... Okey, Destiny zrozumiem, ale Candy? Poważnie? Nie...
-Sądzę, że tak mistrzu.- Slade zaśmiał się cicho i z uwagą zaczął dokładnie studiować nagranie. Stałem koło niego i nie rozumiałem. Jak moje szefowe mogą być tymi mordercami? Tymi, których obawiał się Slade. To było nie do uwierzenia.
-Red. Mam dla ciebie misję. Wkradniesz się do Laboratorium Star razem z młodą, wykradniecie coś czego potrzebuje...
-Co to takiego?- wiedziałem że kretyn mi nie powie, ale warto było spróbować...
 Tak jak sądziłem, cisza.
  Pół godziny później Hope się pojawiła przed mistrzem.
-I jak?- zapytał patrząc na nią zadowolonym wzrokiem. On coś knuje...
-Tak jak sądziłam, pluskwa.- zdjęła swoją chustę która zasłaniała jej polowe twarzy i pokazała na nos. Wytężyłem wzrok najbardziej jak umiałem. Faktycznie, na jej nosie był maluteńki, mini, mini "pieprzyk". Slade zszedł z swojego "tronu" i podszedł do srebrnowłosej.
-Zdejmij to, zdezaktywuj i przeprowadź analizę. Chcę wiedzieć o tym wszystko, nawet jakimi narzędziami został zrobiony.-chwycił jej podbródek i uniósł tak by lepiej przyjrzeć się urządzeniu.-Masz na to dwa dni.
Pościł ją i wyszedł z pomieszczenia, ja za to pokręciłem głową i podszedłem do dziewczyny.
-Chodź. Pokaże ci gdzie możesz pracować.- powiedziałem chłodno i nie czekając na dziewczynę wyszedłem. Słyszałem kroki za sobą, więc biała za mną poszła. Kilka zakrętów i 3 drzwi od prawej.
-Dzięki.-mruknęła i weszła do pomieszczenia. Chłodno...
    Dwa dni później razem z maskogłowym weszliśmy do pokoju, gdzie srebrnowłosa stała nad mikroskopem i kończyła rozmawiać przez telefon. Z głośników leciała 
"ciężka" muzyka. Na nosie miała okulary, a włosy związane w kitkę. Odwróciła się w naszą stronę z lekkim uśmiechem i poprawiła szkiełka.
-Znalazłam gościa, który dostarczył im materiałów, Chip zrobiła Candy, nie znalazłam jej w żadnej bazie danych. Ona praktycznie nie istnieje. Tak samo jak siostra, żadnych kont, zdjęć, wzmianek w wiadomościach, czy znajomych w internecie. Przeszukałam nawet filmy tworzone w obrębie 10 km ich zamieszkania. Nic, żadnych niechcianych wpadek. Nigdzie nie miały drugiego planu.- widziałem jak Slade zaciska dłonie w pięści, był bardzo wkurzony...-na chipie znalazłam nawet trochę naskórka i spróbowałam dopasować do osób zaginionych, karanych czy nawet w szpitalnych bazach danych. Nic.
-Jak to? Przecież każdy ma swoje dane w szpitalach.
-W SWOIM szpitalu.-podkreśliła i obróciła się wokół własnej osi.-One po prostu nie są stąd! Nie są zarejestrowane w żadnym z szpitali w Jump City. Więc poszerzyłam trochę obszar i...-obróciła się w stronę komputera w którym popisała trochę i pokazała nam wyniki. Na ekranie pojawiły się dwie takie same dziewczyny, w wieku około 13 lat, a obok nich jakaś kobieta, długie lekko falowane brązowe włosy i zielone oczy. Przyjrzałem się zdjęciu i wzruszyłem ramionami.
-Nie znam kobiety.- powiedziałem i spojrzałem na "mistrza".
-Głupi...-westchnęła i przybliżyła zdjęcie na jedną z dziewczyn, miała bardzo głęboko niebieskie oczy. Potem na drugą, której tęczówki były zielone.-Bliźniaczki z innym kolorem oczu, zdjęcie zrobione cztery lata temu, w Gotham. Na nazwisko im Hyacinths, kobieta ma na imię Violet. Znajome?- spojrzała z krzywym uśmieszkiem na Slade'a. Nic nie powiedział tylko patrzył z uwagą na Hope.-Podobno zginęła w walce z Batmanem, była nawet niezłą włamywaczką...Pracowała dla ciebie.- oparła się o biurko przed nami i uśmiechnęła się.- To twoje córki. Niestety imion prawdziwych nie znam, ale Violet urodziła je w szpitalu w Gotham, w miejsce ojca wpisała "dawca nasienia". Mnie by zabolało... - Slade odchrząknął i wyszedł z pomieszczenia machając na srebrnowłosą ręką, ona na to zdjęła okulary i wróciła do komputera uśmiechając się. Co tu się właśnie stało?

Raven

Minęły dwa dni, Bella nadal się nie obudziła... Co się dziwić? Tyle czasu spędziła na Azarath, jeszcze te przenoszenie, atak Exlecebry... Dużo się wydarzyło, ale na szczęście nie było żadnych alarmów w tym czasie.
Obecnie siedziałam z drużyną w pokoju głównym i omawialiśmy treningi, kiedy to Bella weszła uśmiechnięta jak gdyby nigdy nic jej się nie stało. Podśpiewywała jak to miała w zwyczaju i podeszła do mnie obejmując.
-Dzień dobry! Całkiem miło się spał... Coś się wydarzyło?- wszyscy spojrzeli na nią w szoku a ja się uśmiechnęłam.
-Uprzątnęłam ci pokój. Nie ma łóżka, możesz go urządzić tak jak chcesz.- zaśmiałam się kiedy mocniej mnie przydusiła i zaczęła piszczeć.
-Bestia powie ci gdzie jest.-Richard wskazał na zielonego,ale ona tylko machnęła dłonią i poszła w podskokach do pokoju. Znowu grzebała nam w myślach...
-Eh? A narada?- jęknął Beast boy.
-Będzie z nami duchem, spokojnie.- powiedziałam i znów wróciliśmy do narady. Po omówieniu wszystkiego, machnęłam peleryną i przeniosłam się do pokoju zajmowanego przez Bellę. Zamykała właśnie jedną z moich ksiąg i odwróciła się do mnie z uśmiechem. Podeszłą do mnie i podała ją. Granatowe ściany były oszronione, po lewej stronie było lodowe łóżko, nie wnikajmy jak wyglądało, ale przypominało szkło, potem obok również "szklana" komoda i szafa, a na oknie firanki, które pod światłem słońca mieniły się różnymi kolorami. Najbardziej jednak przykuwało wzrok "drzewo" które było całe z lodu, sięgało do sufitu, a jego rozgałęzienia wbijały się w każde z trzech ścian. Równo było około sześć. 
-Wooow, nieźle dziewczyno...-popatrzyłam na podłogę i się zaśmiałam, w kontach napakowany był śnieg. DUŻO śniegu. Serio. Obecnie na jej łóżku leżał biały pluszowy pies. 
-Tak, tak zmieniłam Polaris w pluszaka... ale to serio lepiej! Będzie pilnować mnie kiedy będę spała, albo zmieni się w psa bym mogła z nią chodzić po ulicy... -przeczesała ręką włosy i uśmiechnęła się- Wyraziła na to zgodę.
 Zaśmiałam się i pogłaskałam ją po głowie. Coś czuję, że z nią będzie ciekawie... 

Okey! Jest pięć stron w Officie! Jeśli to wam nie wystarczy to nie wiem co....

Nie bójce się mam pomysł na 19 i zabawa w niej się rozpocznie ^^ Zaspojleruje i powiem że Robisiowi trochę odbije ^^ ale ciiiiiii ;) ja nic nie mówiłam ♥

Rozdział 17 "Ostatni dzień"

Bella

   Wykręciłam Bestie w moim kierunku i spojrzałam mu w oczy. Szeptem, tak by tylko on mnie usłyszał powiedziałam jego myśli. Te które ma mieć w głowie kiedy będzie mówił. Czekałam 3 sekundy, aż jego zielone oczy zaświecą się na niebiesko, po słowach, "kochasz Rachel. Chcesz by wróciła z wami, z tobą do Jump City.", jednak to nie nastąpiło. Zielone tęczówki nie zabłysły błękitnym światłem, a źrenice nie zwęziły się. Nie mogłam w to uwierzyć. Jego wzrok nie stał się w żadnym stopniu zamyślony. To przecież niemożliwe, by moja moc nie działała... Zawsze nad nią panuje, a teraz? Co prawda są przypadki kiedy nie mogę jej użyć, jak na przykład, kiedy ofiarą jest demon lub...oh... rozumiem...
-Już?- uśmiechnęłam się tępo w jego stronę i pokiwałam głową. Kto by pomyślał że miałam rację? A no tak...do tych spraw się nie mylę...
Bestia wstał i głośno wciągając powietrze powiedział.
-Ja znam bardzo dobry powód.
Arella spojrzałam na niego zdziwiona, po czym zmieniło się to na złość.
-Naprawdę? W takim więc razie przemów.-rozkazała. Jej oczy zwęziły się. Patrzyła tylko na Bestie, jej oczy utkwione były w nim, czytając go, jego myśli, uczucia. Rachel zaczęła drgać warga, którą zaciśniętą miała między zębami.
-Ja... Kocham Rachel i nie zamierzam pozwolić na tą komedie. Ma wrócić z nami, ze mną na Ziemie, do Jump City.
  Arella poczerwieniała. tak samo jak suknia którą miała na sobie. Kierowała spojrzenie z Bestii na Raven, która puściła już dłonie Draco. Ten zaś kipiał od złości. Exlecebra też nie wyglądała lepiej, stała za Draconem wbijając w jego ramię szpony. Syczała, obnażała zębiska, a długi, wężowy język wił się w każdą stronę. Niedoszły pan młody nie wytrzymał jednak, kiedy Sun i Moon mocą przywołali księgę i zaczęli na zmianę czytać paragraf, wyrwał się spod szponów nałożnicy i skoczył ze schodów na zielonego, w locie zmienił swoją formę. Teraz jego skóra zmieniła kolor na czerwony, z głowy wystawały dwa wielkie rogi, a oczy z czarnych, stały się żółte. Takie same jak u Exlecebry. W ostatniej chwili wskoczyłam między nich i wytworzyłam ścianę z lodu. Draco był silny i bardzo wkurwiony, moja ściana topniała kiedy tylko walił w nią swoimi pięściami. Czarna marynarka już dawno pękła w szwach, a wszyscy na sali zaczęli panikować. Arella stała na szczycie schodów zdziwiona nagłym atakiem złości jej ukochanego "zięcia", a Raven przeczesując delikatnie włosy ręką zmieniła swoją suknię ślubną na strój tytana. To samo zrobili chłopaki. Zerwali z siebie garnitury i ruszyli na Draco. Zburzyłam ścianę i lodem jakim z niej został rzuciłam w naszego wroga. Raven mocą złapała stół z tortem i cisnęła nim w swojego niedoszłego męża. Ciasto czekoladowo waniliowe zmieniło się w breje, która łącząc się z drzazgami stołu i czarnej krwi Draco rozbryzgała się na podłodze, meblach które stały blisko niego, oraz mnie. Mieszanka wylądowała mi na policzku, a kawałek drzazgi rozciął mi skórę na nim. Moja jasną, czysta krew zamieszała się z jego, czarna, brudną. Starłam palcem wskazującym wstrętną paciaję i zrzuciła ją na twarz Draco, który pod ciężkością stołu leżał na ziemi.
-Nie! To nie może tak być! Oni muszą być razem! -Exlecebra , ze swoimi długimi pazurami, rzuciła się na mnie od tyłu. Paznokcie wbiła mi w barki, a kiedy pod wpływem bólu nie był w stanie się ruszyć, była jedyną siłą która utrzymywała mnie w pionie. Przejechała nimi w dół i wyjęła je ze mnie, a ja upadłam. Czułam jak moja zimna, jasna krew spływała mi po plecach brudząc delikatny srebrny materiał sukienki. Klęczałam i opierałam się na dłoniach, plecy bolały niemiłosiernie. nie tylko z powodu rany, ale i też oparzenia które mi zadała kiedy mnie dotknęła. Z moich ust wydał się krótki słaby jęk, kiedy szykowałam się na następny cios, przede mną pojawiła się Rae. Podniosła brzeg peleryny i odkrywając mnie nim zniknęłyśmy. Resztkami sił opierałam się na łokciach by zobaczyć gdzie się pojawiłyśmy. Kryształowa posadzka, która delikatnie chłodziła moje dłonie, a na niej różne wzorki. Podniosłam wzrok na Rachel która szczelnie opatuliła się peleryną. Kucnęła przede mną i położyła swoje zimne dłonie na moich policzkach. Jej usta drgał z zimna i wydobywała się z nich para.

-Bella. Tu złagodzą się twoje oparzenia. Draco jest dla ciebie za silny i dobrze o tym wiesz.

-Idiotko!-krzyknęłam na cały głos do znikającej dziewczyny. Chciałam się podnieść, jednak ból który czułam na plecach był nie do wytrzymania. Tak strasznie paliło.

-Anabell!- usłyszałam krzyk Louis'a. Podbiegł do mnie i podniósł, tak by nie uszkodzić bardziej moich pleców. Zaniósł mnie do mojego pokoju. Białe ściany z delikatnym szronem, który ciągnął się od podłogi, aż do sufitu. Całą sypialnię oświetlało światło słoneczne, które wpadało do niej przez delikatne tafle lodu. Czując chłód pościeli na moim ciele, odetchnęłam z przyjemności. Silne ręce mojego wujka, puściły moje ciało. Wyprostował się i klasnął. Przy jego boku pojawiła się biała sowa. Długie, srebrne pazury, białe, lśniące pióra, które zakończone były delikatną szarością. Stała dumnie wyprostowana u boku swego pana.

-Zwołaj medyków.-krótki rozkaz padł z ust Louis'a, a sowa rozprostowując swoje skrzydła, przeleciała przez ścianę znikając.- Co się stało? Czemu masz oparzone połowę pleców?

W moim pokoju pojawili się medycy, a ja odwróciłam się na brzuch. Teraz czeka mnie dłuuugi sen...


   Srebrnowłosa otworzyła gwałtownie oczy. Czuła ból w lewym ramieniu, a w głowie jej szumiało. Destyni wyciągnęła z ręki dziewczyny wielką, metalową igłę. Krzyknęła głośno, czując jak metal opuszcza jej skórę.
-Cicho. Jesteś od Slade'a? Czego szukałaś? Po co ci informacje z 20 października?- dziewczyna rozejrzała się na boki, była przykuta łańcuchem do rury, która parzyła ją lekko. Nią doprowadzone było ogrzewanie lub woda, więc znajdowała się w piwnicy. Jednak patrząc na to jak wygląda wnętrze nie była tego pewna. Mimo że po jej stronie było ciemno, to po drugiej znajdowało się światło. Było tam bardzo jasno, tak bardzo że aż raziło w oczy. Białe blaty były ustawione w obwód wielkiego kwadratu, do którego było średnie przejście. Dwa komputery, jakieś sprzęty i fiolki. Laboratorium jak z filmu science-fiction.

-Pytałam o coś!- niebieskowłosa pochyliła się nad przetrzymywaną, a jej siostra podskoczyła delikatnie na krześle biurowym w jej koncie. W odróżnieniu od tamtej, ta miała u siebie kilka biurek, a na nich komputery. Jednym fotelem jeździła po swoim obszarze, by dostać się do każdego z nich. Aktualnie w skupieniu rozkręcała nadajnik srebrnowłosej, która widząc to, szybko podniosła się, jednak łańcuchy ja powstrzymały. Upadła pod ich wpływem na swoje miejsce, na jej ciele pojawiły się zaczerwienienia.
-Tak.- powiedziała słabym głosem spuściła głowę w dół. Candy walnęła pięścią o biurko i wybiegła ze swojego kąta. Destiny spojrzała na nią z podniesioną brwią, a gdy siostra była już przy niej powiedziała cicho.
-Wiem juz kto to jest. Cassidy Black. Lat 17. Okazuje się, że nasz gość "nie żyje" od 2 lat. Podobno zginęła w wypadku samochodowym w Gotham. Pijany kierowca uderzył w jej samochód, wjechali do oceanu, jej ciała nie znaleziono.
-Mamy tu więc żywego trupa? Dobra robota Candy.- różowowłosa odeszła od siostry i wróciła na swoje miejsce.  Usiadła na swoim krześle, tak że opierała podbródek o kolana. Lewą ręką sięgała po paluszki, a prawą miała na myszce.
-Czego u nas szukałaś? Na to jeszcze nie odpowiedziałaś.- Destiny poprawiła delikatnie biały kitel, który miała na sobie i przenosząc ciężar ciała na lewą nogę, spojrzała się w oczy Cassidy. Niebieskie kosmyki włosów, które były za krótkie na niskiego koka, okalały jej bladą twarz, a cienkie, czarne wyrysowane brwi zmarszczyły się delikatnie. Lodowate spojrzenie niebiesko szarych tęczówek wywiercało w dziewczynie dziurę.
-Slade jest zły, że nie wie wystarczająco dużo o tamtym gościu. Wysłał mnie bym zebrała wszystkie informacje, ponieważ podejrzewał go o druga twarz. Chciał sprawdzić czy nie zauważyłyście kogoś kto mógłby mu zaszkodzić.
-Więc tylko tyle? Eh...mógł się z nami dogadać, a nie od razu wysyłać jakiegoś dzieciaka na włam... Chętnie byśmy mu pomogły.-powiedziała, zdjęła cienkie okulary z nosa i schowała je do małej kieszeni na piersi.
-Poważnie?- spytały razem srebrnowłosa i Candy. Była szczerze zdziwiona zachowaniem swojej siostry. Obróciła się w jej stronę a w jej buzi nadal znajdował się paluszek, który złamała, gdy tylko zauważyła delikatny uśmiech niebieskowlosej i to jak podchodzi do niej, by ją rozkuć. Łańcuch opadł z cichym brzdękiem na betonową podłogę, a potem kajdanki. 
-Oczywiście. Możesz mu to przekazać prawda? Informacje, za informacje.-z uśmiechem dotknęła wskazującym palcem nos niższej dziewczyny. Różowowłosa nie wiedziała co się dzieje. Zielone spojrzenie błądziło po ciele siostry, aż padło na puste opakowanie za nią. Opakowanie po micro, micro chipie. Niebieskowłosa z uśmiechem przygarnęła do siebie młodszą i przeczesała jej włosy palcami. Candy również się uśmiechnęła i podeszła do srebrnowłosej. 
-Jestes naprawdę mądra skoro złamałaś moje hasło.- uśmiechnęła się do niej i również przytuliła.

Raven

Patrzenie na słabą Bellę było okropne. Wiedziałam jak ciężko było jej u nas. Ale kiedy Exlecebra rozerwała jej skórę swoimi szponami, nie mogłam już tego znieść. Prze niosłam ledwo trzymającą się Bellę do jej wymiaru. Było cholernie zimno. Czułam jak moje palce, zaciśnięte na pelerynie stają się chłodniejsze, jak moje płuca wypełnia mroźne powietrze. Pięćdziesiąt stopni na minusie. Bez czekania na obelgi Belli na mój temat zniknęłam. Znów pojawiłam się w moim wymiarze. Tytani walczyli z Draco i jego "matką".
-Pomoglibyście!- krzyknęłam do wilków. Oni tylko westchnęli i wstali. Każdy z nich szczeknął.Wszyscy przestali walczyć. Zastygli w bez ruchu.
-Mam dość walki. Draconie Exlecebra zostajecie zesłani do swojego wymiaru. Rachel, ty i twoi przyjaciele wracacie na Ziemie. Arello, masz kiepski gust do mężczyzn.- ogłosił Moon. Wszyscy się ukłonili a wilki zniknęli.
-I bardzo dobrze.- Bestia uśmiechnął się i wyprostował ręce.
-Raven, co z Bellą?- Richard stanął przede mną i spojrzał mi w oczy.
-Wszystko będzie dobrze. Exlecebra mocno ją poparzyła, ale medycy jej pomogą. Godzina regeneracji w Regnum gelu powinna jej pomóc. Starczy by przygotować się na podróż.- uśmiechnęłam się delikatnie do niego.
-Tak pewnie masz racje. Poczekamy, aż będzie gotowa.- skinęłam głową i odeszłam. Będę musiała znów się do niej udać. Trzeba ją spakować... Szybko udałam się do mojego pokoju i rzuciłam na siebie zaklęcie odporne. Byłam gotowa. Wysypałam odpowiednią ilość czarnego proszku na ziemie, a portal otworzył się. Do mjego pokoju szybko wtargnął śnieg i mroźne powietrze. Wszędzie biel która razi w oczy i sprawia że wszystko staje się takie same. Przechodzę kilka kroków i staje przed wielkim zamkiem. Lodowa forteca, która wznoszona była przez pierwszych władców. Pukam delikatnie w lodowe wrota, a sekundę później otwiera mi drzwi służka. Dwa długie, białe warkocze zawiązane niebieskimi wstążkami, biała sukienka z rękawami bufkami, a kołnierzyk przewiązany niebieską kokardą. Białe tęczówki patrzyły na mnie ze spokojem. 
-Panienka Bella regeneruje się po oparzeniach. W czym mogę pomóc?- skłoniła się nisko, a jej spokojny i cichy głos odbił się od ścian pałacu.
-Przyszłam by ja spakować. Ma się udać ze mną na Ziemię.- służka przepuściła mnie w drzwiach, a kiedy weszłam zamknęła je za mną. Nigdy nie lubiłam być u Belli. Było tu cicho, smutno, a służba chodziła jak duchy. Nigdy nie było słychać kiedy się zbliżali.
-Zaprowadzić Panienkę, czy sama trafi?- jej znudzony wzrok który nie wyrażał nic był lekko przerażający... Zaprzeczyłam głową i cicho podziękowałam. Udałam się szybko do odpowiedniego pokoju. Zobaczyłam po wejściu śpiącą blondynkę. Leżała na brzuchu, a sukienka była zdjęta. Lodowa kołdra zjechała z jej pleców ukazując paskudne zaczerwienienie, które mocno kontrastowało się z jej delikatnym, mlecznym odcieniem skóry. Delikatnie pogłaskałam jej jasne kłaki i odwróciłam się do szafy. Spakowałam odpowiednie ubrania i zmniejszyłam bagaż. Wszystko było gotowe. Drzwi do pokoju otworzyły się, a w progu stanął Louis. Jej wujek, nauczyciel, przyjaciel. Trzeci rodzic, który poświęcał jej jak na razie najwięcej uwagi.
-Hm...więc to prawda? Zamierza nas opuścić?- w ręce trzymał woreczek z lodem i bandaże. Podeszłam do niego, zabrałam mu z ręki rzeczy i westchnęłam podchodząc do łóżka blondynki.
-Pan dobrze wie że zawsze tego chciała. Wyrwać się stąd, jak najdalej. Azarath było jej odpoczynkiem, ale kiedy mnie nie było... Nie miała go. Miejmy nadzieje że na Ziemi znajdzie swoje szczęście.- usiadłam obok dziewczyny i delikatnie dotknęłam lodem rany. Lekko zmarszczyła nos, ale zaraz potem na jej twarzy pojawił się spokój i delikatny uśmiech.
-Wiem...ale tam może być niebezpiecznie. Czy ona zamierza do ciebie dołączyć?- stanął nad nią i delikatnie dotknął policzka dziewczyny ręką.
-Zatwierdzono już jej członkostwo w Tytanach. Przepraszam, że Pana nie poinformowałam...
-Skończ mi mówić per 'Pan'. Nie mam nawet 30.- uśmiechnął się i wyprostował jak struna.
-Oczywiście. 
 Założyłam dziewczynie chłodzący opatrunek i czekałam przy jej boku aż się obudzi ze snu. Służki przynosiły mi herbatę, bym nie zamarzła. Po godzinie wreszcie zaczęła się budzić, ale nie wstawała. Ziewnęła, otworzyła oczy i przekręcając się w dziwną pozę, znów zamknęła oczy. Jak zawsze...
-Masz zamiar spać, czy udać się na Ziemię?- otworzyła szybko oczy i podniosła się do siadu. Jak widać nic ją już nie bolało. Jej włosy lekko pojaśniały, a ja uśmiechnęłam się, podając jej rękę by pomóc wstać.
-Musze się spakować..- wskazałam na trzy małe paczuszkę na jej lodowym stoliku i uśmiechnęłam się. - Dobra dobra...Masz proch? Ja swój zużyłam...
-Najpierw, radziłabym ci się ubrać.- zaśmiałam się gdy odruchowo spojrzała w dół i odkryła że nie ma na sobie nic oprócz bielizny dolnej. Lekko się zarumieniła i chwyciła kołdrę, która się zasłoniła. Podeszłą do szafy i zaczęła w niej grzebać. Szybko się ubrała w odpowiednie ubranie  i zebrała swoje włosy w koński ogon, z którego wylatywały włoski. Swetry Belli są inne. Zamiast dawać jej ciepło, chłodzą ją, więc ten strój jak najbardziej nadaje się na Ziemię. Do pokoju znów wszedł Louis i podszedł do dziewczyny.
-Anabell. Nie sądziłem, że będę się z tobą zegnać. Znów.- przytulił do siebie Bellę i pocałował ja w czoło.
-Ja też Lou.
 Znów wysypałam odpowiednią ilość prochu na ziemię i zabierając spakowane rzeczy blondynki przekroczyłyśmy portal. Pojawiłyśmy się w moim pokoju gdzie wszyscy już czekali. Gwiazdka z rozpędem dopadła Bellę i podniosła ją okręcając się z nią wokół własnej osi.
-Nie wiem jak wy, ale ja po powrocie do wierzy, kładę się spać...- westchnął Bestia, a ja przytaknęłam mu. To był bardzo ciężki dzień. Otworzyłam portal i wszyscy przekroczyliśmy go. Powitało nas wnętrze naszego pokoju wspólnego. Dobrze być w domu...

Rozdział 16 ,,Nareszcie"

Raven

  Przed lustrem widziałam siebie, chyba. Bo nie mogłam uwierzyć, że to naprawdę ja. Lekkie loki, wyglądające na naturalne, przednie zostały zabrane do tyłu i upięte srebrnym grzebykiem z którego wypływał delikatny welon.Na twarzy delikatny makijaż, składający się z delikatnej kreski na oku, przyciemnienia lekkim szarym załamania powieki, oraz zwykłej pomadki w odcieniu nude. Subtelnie wykończone delikatnym różem na policzkach. Sukienka bez ramiączek, która tworzyła wokół mnie spirale, pod piersiami był delikatny srebrny pasek w cekiny, a górna część była obszyta koronką. Dotknęłam opuszkami palców srebrnego, delikatnego,naszyjnika z małymi kwiatuszkami z diamentów. Bo kompletu były także kolczyki i bransoletka.
-Szkoda, że cała ta praca pójdzie na marne...- westchnęłam ciężko i założyłam lekko kremowe buty na obcasie z kwiatami przy pięcie.
-Panienka jest gotowa.- jedna z kobiet powiedziała i klasnęła w ręce. Kobiety wręcz z czcią przyglądały się kreacji. To było dziwne.
-Dziękuje za waszą prace...-powiedziałam siląc się na uśmiech, który kobiety odwzajemniły. Znów spojrzałam w lustro i biorąc głęboki oddech, uśmiechnęłam się do swojego odbicia. Usłyszałam pukanie, a potem otwieranie się drzwi. W gładkiej tafli lustra w srebrnej, zdobionej oprawie zobaczyłam mojego brata i Bestię. Oboje byli zdziwieni, widziałam to dokładnie na ich twarzach. Byliby nienagannie ubrani gdyby nie jeden fakt. Oboje nie mieli zawiązanych krawatów. Przejechałam palcem od moich żeber, aż do pasa rysując niewidzialną linię. Czułam pod delikatnym materiałem białej sukni, a pod spodem gorset, którego twardszy materiał czułam, i odwróciłam się do chłopaków.
-Siostrzyczko... możesz nam pomóc?- powiedział Hawk z uśmiechem, spojrzałam na Bestię który także się szczerzył. Zawiązałam mojemu bratu krawat, a gdy skończyłam wyszedł dając mi na pożegnanie całusa w policzek. Nie patrząc na zielonego wiązałam mu krawat, jednak ledwo mi to wychodziło, czułam jego spojrzenie na sobie, jak wywierca we mnie dziurę przez którą powoli wydostają się moje uczucia. Czułam to przeklęte ciepło na policzkach, jak moje serce bije głośno i szybko. Cholera.
-Dziękuje Raven.- powiedział gdy skończyłam wiązać jego czarny krawat i podniosłam na niego wzrok. Chciałam się go spytać o to co wydarzyło się wczoraj, jednak on zrobił pierwszy krok. Prawą dłonią poprawił moje włosy, zakładając krótszy kosmyk za ucho i pocałował mnie w policzek. Zanim wyszedł uśmiechnął się do mnie w progu drzwi i powiedział:
-Nie udanego ślubu.- zamknął za sobą drzwi a ja spojrzałam w lustro. Byłam cała czerwona. 

Bestia

 Po wyjściu od Raven, udałem się na sale główną, gdzie miała się odbyć ceremonia. Usiadłem na ławce w pierwszym rzędzie i czekałem. Koło mnie usiadła Bella, miała ponurą minę, jak nadąsane dziecko, usta wydęła jak kaczka do przodu, a ręce złożyła na piersiach. Prawa strona platynowych włosów była upięta i przerzucona na lewą stronę, a grzywka zebrana razem z nimi.
-To wszystko jest tak sztuczne, jak miłość Arelli. Każdy tu mówi i myśli tylko o tym że Rachel nie zginęła.- wyprostowała ręce i zaczęła bawić się kryształkiem na swoim naszyjniku.
-A to źle ponieważ?- jakoś nie rozumiałem jej toku myślenia. Czy to nie dobrze?
-Nie Garfield, to nie dobrze. Wszyscy mówią tylko o tym że opuściła Azarath, że nie nadaje się na władcę, że to Hawk powinien ożenić się z którąś z ich córek, że...- zawahała się na sekundę, by później grobowym głosem i z poważną twarzą powiedzieć- powinna zginąć. 
-Oh... czyli wszyscy tu to świnie? Myślące tylko o swojej pozycji?- na moje pytanie blondynka prychnęła z pogardą.
-To arystokraci, i rodziny królewskie. Zabili by dla wyższej pozycji w hierarchii. Szuje, udające kochanych władców czy prawe ręki, a tak na prawdę gotowi są wbić ci nóż w plecy tylko dla zysku. W tym świecie nie ma przyjaźnie, istnieją cele, zyski i droga do nich. Sojusznicy są dla lepszych efektów, czasem nawet miłość jest sztuczna. To wszystko idzie z pokolenia na pokolenie. Uczą tego, wpajają swym dzieciom zasady i słowa "Bądź najlepszy", "Po trupach do celu", "Miłość i szczęście nie istnieją", "Jest tylko władza".- z każdym zdaniem włosy dziewczyny oblewały się błękitem i ciemniały, brwi marszczyły, a głos pozbawiony był wszelkich uczuć. Lodowe spojrzenie utkwione było w wielkim rodzinnym obrazie nad rozwidleniem schodów. Na krześle z lewej siedziała Arella, obok stał Hawk, a Rachel w środku. Dłonie dziewczyny zaciskały się w pięść na materiale sukni. Złapałem jej dłonie w swoje i powiedziałem cicho.
-Już niedługo to się skończy, wrócimy do naszego świata, na Ziemie, do Jump City. A ty razem z nami. Patrzyłem jej w oczy, widziałem jak na ułamek sekundy jej niebieskie oczy zeszkliły się, a sama ich właścicielka uśmiechnęła się delikatnie.
-Dziękuje. Ciesze się że daliście mi szansę.- puściła moje dłonie i przytuliła się do mnie. Oparłem brodę o jej głowę, a ręce położyłem na jej plecach, głaszcząc ją delikatnie. Bella oddychała głęboko i nie równomiernie, ale kiedy się uspokoiła, puściła mnie i uśmiechnęła się.
-Dobra bo zaczną myśleć, że się umawiamy.- zaśmialiśmy się krótko, a potem spoważnieliśmy, gdy usłyszeliśmy odgłos muzyki. Była wolna, grana na fortepianie, na czarnych klawiszach. Ze schodów schodziła Raven u boku swojego brata. Wolno stąpała po czarnym dywanie, a suknia powiewała za nią. Na szczycie stał już Draco, ubrany w czarny garnitur i czerwoną koszulę. Uśmiechał się z wyższością w naszą stronę, a zwłaszcza na Bellę. Blondynka ciskała nienawistnym spojrzeniem w demona, u którego boku stała kobieta. Miała czerwone włosy zebrane do tyłu tak, że z przodu żaden nie odstawał, a z tyłu były piękne gęste loki. Miała ciemną, opaloną karnację, która przypominała pomarańcz. oraz żółte kocie spojrzenie. Czarna sukienka z wielką dziurą na brzuchu, delikatnych ramiączkach i rozcięciem po obu stronach ud, aż do metalowego pasa. Kobieta była bez butów, a na jej kostkach połyskiwały srebrne bransolety. Patrzyłem na nią dziwnie, zastanawiając się kim jest jednak Bel dźgając mnie w bok szepnęła mi na ucho.
-To Exlecebra, jest sukkubią, demonem kuszącym ludzkich mężczyzn nocą. Jest najbardziej szanowaną sukkubią w ich świecie, oraz prawa ręką Draco. Była niegdyś nałożnicą Abaddon'a, ojca Draco, lecz kiedy zmarł, zajęła się nim i wychowała go. Sam Draco jest kambionem, czyli dzieckiem poczętym w łonie ludzkiej kobiety, spłodzonego przez Inkuba, czyli męskiej wersji sukkubi. Obecnie jest świadkiem swojego jakby przybranego dziecka.- pokiwałem głową ze rozumiem i wróciłem do uroczystości.
-...Jeżeli ktoś zna powód, który unieważni ślub tej dwójki, niech się wypowie w obecności władcy, Bogów i Demonów, oraz Potężnych Wilków!- teraz zaczynamy przedstawienie.


 Różowowłosa razem z siostrą stały w ciasnym zaułku pomiędzy dwoma budynkami. Było już ciemno, a neony sklepu muzycznego oświetlały im kąt. Siostry zaczęły rozpinać suwak i zdejmować z siebie czarne kostiumy, które schowały w kartonie. Dwie białe maski położyły na samej górę i schowały paczkę za kontenerem na śmieci. Pod kostiumami miały swoje ubrania, wystarczyło tylko że założyły swoje kurtki. Wyszły zza zaułka i weszły do sklepu "Red Rose". Zza ladą siedział znudzony, czarnowłosy chłopak z czerwonymi pasemkami.

-Aj, aj, aj! Przepraszamy Ash, że musiałeś tyle czekać. Możesz już wracać do siebie, my zamkniemy.- powiedziała roześmiana różowowłosa podchodząc do chłopaka. Jej usta okładały się w lekki, prawdziwy uśmiech. Za nią kroczyła siostra, długie niebieskie włosy lekko falowały pod wpływam ruchu, a twarz nie wyrażała emocji. Rozglądała się uważnie po instrumentach czy aby na pewno nic nie zostało zniszczone, lub czegoś nie brakowało. Nie rozumiała jak jej siostra możne się uśmiechać, być taka radosna jak dziecko.

-Nic się nie stało Candy. Był mały ruch, wiec mogłem coś poczytać.- Ash wyprostował się i zabrał leżącą tuż obok książkę. - Zabiorę swoje rzeczy i idę. Chłopak wyszedł z pomieszczenia kierując się na zaplecze.

-Jasne nie ma sprawy.- odpowiedziała Candy i skierowała swoje poważne spojrzenie w stronę siostry.- Czemu nadal mu nie ufasz?- jej wzrok był chłodny, tak bardzo nie pasujący do jej codziennego ciepłego spojrzenia, którym obdarzała świat. Na początku niebieskowlosa zatkało. Od bardzo dawna nie widziała u swojej siostry tak nieczułego spojrzenia, do tego wymierzonego w nią sama. Lekko rozszerzone oczy znów wróciły do normalności, a odrobinę za szorstki ton uderzył w uszy jej siostry.

-Ty za to za szybko mu zaufałaś.- wyminęła siostrę i poszła schodami na gore gdzie znajdowało się ich mieszkanie.

 Różowowłosa przyłożyła dłonie do twarzy lekko przecierając nimi oczy. Westchnęła ciężko.

-Destiny, tracę cie z każdym dniem...- szepnęła. Usłyszała odgłos zamykanych drzwi zaplecza, a potem zamku. Wyjęła z kieszeni kurtki klucze i również zamknęła zamki zabezpieczające główne wejście. Ustala za lada i kucnęła, wyłączyła alarm, który był na ścianie bocznej. Wstała otrzepała ręce i przed pójściem na gore zgasiła światło górne, a zapaliła te które oświetlały schody.Teraz jedynym co się paliło w sklepie była czerwona lampka w alarmie. Dziewiętnastolatka weszła po schodach i na górze zgasiła światła oświetlające jej drogę. Spojrzała w lewo, na końcu korytarza był pokój, z którego z lekko otwartych drzwi wypadało światło. W mieszkaniu było cicho, tak bardzo, że słychać było szelest przewracanych kartek z pokoju. Smutnym wzrokiem patrzyła przez chwile na gabinet siostry, jednak kiedy z jej oczu poleciały pierwsze łzy, skierowała się do swojego pokoju. Już chciała nacisnąć klamkę, wejść do SWOJEGO pokoju, ale usłyszała coś, czego nie powinna. Otwieranie klapki laptopa, oraz delikatne, niemalże nie do usłyszenia stukanie w klawiaturę komputera. Candy zaczęła myśleć o najgorszym, jednak kiedy usłyszała przekleństwo i dźwięk informujący o nieprawidłowym haśle, uśmiechnęła się chytrze. Nie ma bata żeby złamano jej hasło. Zamarła gdy tylko do jej uszy doszedł odgłos wydawany przez jej komputer, gdy się loguje. Założyła na lewą dłoń rękawiczkę z wypustkami na kostkach i chwyciła pewnie klamkę, szybko otworzyła drzwi i celując wyprostowaną dłonią w niechcianego gościa, zacisnęła ją w pięść. Z wypustek na kostkach wystrzeliły cienkie żyłki, zakończone małymi ostrymi kolcami. Ostre końcówki wbiły się w skórę srebrnowłosej dziewczyny która zaskoczona nie zdążyła nawet spojrzeć na właścicielkę pokoju, kiedy jej skóra została głęboko nacięta. Zawarty w kolcach środek usypiający, wpłynął do krwiobiegu srebrnowłosej.
-Desiny!- poczekała, aż jej siostra przyjdzie do pokoju, w między czasie szybko wstukała dodatkowe hasło zabezpieczające folder z dnia 20 października. Były to dane o ich...  Destiny morderstwie. Wpływowy polityk, który organizował zbiórki dobroczynne. Aż nieprawdopodobne ile miał za uszami. Handel żywym towarem i bronią w Iraku w czasie wojny.
 Kiedy jej siostra przekroczyła próg pokoju, gotowa wyperswadować jej, że nie powinna jej przeszkadzać, zaniemówiła. Srebrnowłosa dziewczyna spała na podłodze przytulona do jednego z pluszaków jej siostry, który leżał na ziemi. Intruz lekko pochrapywał i przekręcał się z boku na bok.  Jej siostra na to miast, pochylała się nad komputerem ze zmarszczonymi brwiami, analizując po raz 3 zawartość folderu. Doszukiwała się jakiejkolwiek informacji, która mogłaby być istotna dla osób trzecich. Jednak takowej nie znalazła. Wiedziała co było w sieci, sprawdzała to regularnie, uczęszczając w rozmowach na temat spisków i ploteczek w ich mieście, hakowała konta policji, a nawet FBI . W ten sposób doszukiwała się informacji o tym, czy coś co wiedzą, nie wyciekło zza murów ich sklepu.
-Co chciała?- dziewczyna była niska, niższa od niej, ale wyższa od Candy, miała bardzo kruchą lecz umięśnioną budowę ciała. Niebieskowłosa odwróciła dziewczynę twarzą w jej stronę. Włosy związane w kitkę oraz grzywka na bok, która teraz nieułożona, zasłaniała jej wielkie, oczy i długie rzęsy. Czarny strój ninja, bez rękawów, z białą chustą na biodrach i tasiemką na lewej nodze. Nos i usta zasłaniała biała chustka z wyszytą na niej szarą literką "S". Rozpoznając literę Destiny cofnęła się o dwa kroki od ciała.
-Nie wiem...Sprawdzała folder ze sprawą Jimmie'go Tucker'a. Sprawdzam właśnie czy... O kurwa.- Destiny ze zdziwieniem popatrzyła na siostrę, która nigdy nie przeklina. Podeszła do niej i zajrzała jej zza ramienia na komputer. Pod zdjęciem były informacje.

Dane osobowe: Jimmie Tucker

Data urodzenia: 13 kwietnia 1973r.

Miejsce zamieszkania: Elizabeth Street 54/2

Zawód: Polityk

Stan cywilny: Żonaty z Cassidy Tucker (Jacob) od 1998r. 

Dokładne informacje: Wychował się w bogatej rodzinie w Manhattan'ie. Ojciec Gregory, matka Juliet Francis. Wzorowy uczeń Wyższej szkoły średniej w Nowym Yorku z nienaganną frekwencją. Kapitan szkolnej drużyny football'owej. Gra w szachy, warcaby i mahjong'a. Ulubione warzywo to kalafior, a owoc pomarańcz. Przyłapany parę razy na zdradzie żony. Bezdzietny. [..]

Możliwe powiązania ze "Slade'm". 

__________________________________________________________________________
Więc, długi rozdział, na który chyba warto było czekać, prawda? Tak więc na stronie bohaterów możecie już przeczytać opis postaci Candy i Destiny. Rozdział miło się pisało (nawet za cenę złej oceny^^) pomimo trudności... Miłego dnia/wieczora/nocy  (niepotrzebne skreślić)

Lily♥

"Lies" Songfic#1

Bound at every limb by my shackles of fear

Sealed with lies through so many tears

Lost from within, pursuing the end

I fight for the chance to be lied to again

Siedziałam w swoim pokoju. Pośród ciszy i ciemności. Moje jedyne towarzyszki, które wiernie ze mną czekały. Czekam. Jest ledwo po dwudziestej trzeciej. Przekręcam się z boku na bok, na moim łóżku. Fioletowa pościel szeleści z każdym moim ruchem roznosząc ten dźwięk po pokoju. Bałam się tego co się wydarzy. Byłam zakuta kajdanami strachu na każdej kończynie. Chciałabym by to było tylko kłamstwem. Tylko kolejnym kłamstwem.

You will never be strong enough

You will never be good enough

You were never conceived in love

You will not rise above

Nigdy nie będziesz wystarczająco silny by mnie obronić. Nigdy nie będziesz wystarczająco dobry by sprawić, że ja też taka będę. Nie wzniesiesz się, by mi pomóc. Czemu nie możesz zrozumieć, że to ma tak być?

They'll never see

I'll never be

Oni nigdy nie zobaczą prawdziwej mnie. Mnie nigdy nie będzie już z wami. Więc czekam.

But through my tears breaks a blinding light

Birthing a dawn to this endless night

Arms outstretched, awaiting me

An open embrace upon a bleeding tree 

Myśli są zbyt ciężkie, by utrzymać spokój na wodzy. Oczy szklą mi się, a niektóre wypływają z nich, by zrobić mokrą ścieżkę na moim policzku. Promienie wstającego świtu wpadły przez lekko uchylone zasłony. Świt. To na co czekałam tej niekończącej się nocy. Moja wyobraźnia już ciężko pracuje, ukazując mi obraz Jego. Rozpostarte ramiona oczekujące mnie. Jego uśmiech. Straszny.
 Nadeszło to na co tak długo się zbierałam. Krew, zniszczenie. One są wszędzie. Rozglądam się na około, pełno ciał. Ludzi których znam, nie znam i tych których nawet kojarzę z widzenia. Twoje ciało, słabe, w kurzu i innym brudzie, pełe zadrapań i ran. Siedzisz z zamkniętymi oczami

Rest in me, I'll comfort you

I have lived and died for you

Abide in me, I vow to you

I will never forsake you

Odpocznij, przecież wiem ile walczyłeś, by mnie ochronić. Byłeś wspaniały i za to ci dziękuje, ale to moje przeznaczenie, więc odpocznij. Staje oko w oko z moim przeznaczeniem, by ostatni raz spojrzeć na ciebie mój kochany. Otwierasz swoje oczy, zielone, lecz nie takie same jak kiedyś. Nie ma w nich szczęścia, pełni życia, miłości. Twoje oczy, kiedyś takie radosne, teraz patrzą na mnie z bólem. Wyciągasz w moją stronę rękę chcąc mnie zatrzymać, lecz ci usiekam. Odgradzam się od ciebie czarną zasłoną. Serce pęka mi na tysiące małych kawałków, gdy mimo tylu obrażeń wstajesz by mi przeszkodzić. Ale to już koniec. Przepraszam, że właśnie tak się żegnamy. Nie mam na to wpływu, ale ty chyba tego nie wiesz. Chciałbyś by to skończyło się inaczej, ja też tego pragnę, ale nie wszystko jest nam dane. Musi tak być. Ściskam w dłoni mały nóż, który przykładam do mojego lewego nadgarstka. Dociskam go, a ostrze lekko nacina moją skórę z której wypływa malutka strużka krwi. Podobno ruchy samobójców są nieprecyzyjne, ponieważ się wahają czy aby na pewno robią dobrze, jednak nie moje. Przeciągam szybko nożem, a ostrze rozcina mi skórę i żyły. Krew obficie się z nich lej kontrastując się z moją bladą karnacją. Opadam otumaniona przez brak krwi na kolana, a potem na brzuch, resztkami siły odwracając twarz ku tobie. Uśmiecham się patrząc ci prosto w oczy, w których pojawiają się łzy. Twarz pokazywała niedowierzanie, które szybko zmieniło się na rozpacz. Powieki robiły się coraz cięższe, a kałuża krwi robiła się coraz większa.

-Przyrzekam ci, że nigdy cię nie opuszczę.

Koniec... Nie ma już mnie. Zabiłam się. Wiem że to źle, jednak tak jest najlepiej. Nie ma mnie więc nie ma portalu. Żyłam i umarłam dla ciebie. Kocham cię Garfield.

Guess who's back bitches? + Rozdział 15

Guess who's back?

Tak wróciłam! ^U^ Jestem taka szczęśliwa. Tyle myślałam jak poprowadzić historię i mam ^^ 

Rozdział ten i mój powrót to prezent dla mojej bety, kochanej Mari, ale, ale, ale to nie koniec! Jak już ma kochana beta to przeczyta niech przejdzie post dalej ♥

Raven

Uspokój się kobieto! To nic, że ten zielony idiota wszedł mi do łazienki! Przecież to nic wielkiego! Wzięłam kilka głębokich oddechów i odwróciłam się do chłopaka.
-Posłuchaj mnie i to uważnie. Nie zabije cię, bo jesteś mi potrzebny, tak więc ukazuje moją "łaskę" i masz ostrzeżenie na przyszłość. Tak?
-Mam rozumieć, że nie zabijesz mnie, bo jestem częścią twojego planu?- spytał, a ja potwierdziłam to skinieniem głowy.
-Skoro wszystko już wyjaśnione, to mogę już iść.- kiedy naciskałam klamkę od drzwi, poczułam jak chłopak łapie mnie za ramie, odwraca przodem do siebie i przyparł do ściany. Spojrzałam z szokiem na Bestie, który swój wzrok miał utkwiony gdzieś koło mojego ucha.
-Zapewne taka okazja już nigdy mi się nie przytrafi...- mówiąc to spojrzał mi w oczy.
-Co ty chcesz zrobić?- spytałam się go cicho na co on wzruszył ramionami. Zamknął oczy, pochylił się nade mną i wyszeptał.
-Mam nadzieje, że za to też zostanę ułaskawiony.- po tym złączył nasze usta.
Nie wiem co mną kierowało, ale oddałam ten pocałunek i to z takim samym, o ile nie większym zaangażowaniem. Bestia przeniósł swoje ręce na moją talie, a ja na jego szyje. Nagle pocałunki stały się bardziej namiętnie, a ciało chłopaka docisnęło mnie do ściany. Pociągnęłam delikatnie kosmyki jego włosów, na co zareagował cichym pomrukiem w moje usta i lekkim uśmiechem. Ale kiedy dłoń Garfielda zaczęła wędrować pod sukienkę, zaciągając materiał rajstop po drodze, odzyskałam rozum. Odepchnęłam delikatnie chłopaka i wyszłam z pokoju.
-No, no, no, siostrzyczko. To przecież takie niestosowane...- zakpił mój brat, który w tej chwili był oparty o ścianę obok.
-Widziałeś? Jak?- spytałam. Chciałam założyć kaptur ale przypomniało mi się, że jestem w domu. Poprawiłam rajstopy i wyprostowałam się jak struna. On tylko przejechał dłonią po włosach i uśmiechnął się.
-Czy widziałem? Tak. Trudno by nie było. Jak? Cóż, nie zamknęliście drzwi. Szukałem cię, a wasz przyjaciel powiedział, że właśnie mordujesz zielonego, więc oto jestem.
-Cyborg?- spytałam, a on potwierdził skinieniem głowy.
-Rachel... Długo się nie widzieliśmy, co powiesz na mały spacer po ogrodzie różanym? Tylko ty, ja, Bella i Polaris.
-Jasne.- zaoferował mi ramie, które przyjęłam i poszliśmy do pokoju Yuki. Hawk otworzył drzwi i weszliśmy do środka.
-Anabello, razem z Rachel i ja idziemy na spacer. Zechcesz pójść razem z nami?

Hawk

-Anabello, razem z Rachel idziemy na spacer. Zechcesz pójść razem z nami?- powiedziałem. Dziewczyna podniosła wzrok z czytanej przez nią książki i uśmiechnęła się słodko. Tak. Nadal jest dla mnie ważna. Na widok jej uśmiechu mam ochotę sadzić róże. To nienormalne by tak myśleć o swojej przyjaciółce, ale to prawda. Wciąż coś do niej czuje i nie mogę przestać.
-Oczywiście. -wstała z fotela i wygładziła materiał sukienki. Nawyk. Zawsze to robi. Pidżama, strój na ćwiczenia czy sukienka, nieważne, zawsze poprawia materiał gdy wstaje. Każdy ma jakiś nawyk. Ja poprawiam włosy gdy kogoś słucham, by mieć lepszy kontakt wzrokowy. Rachel zakłada kaptur gdy coś czuje. To jej obecny nawyk. Zauważyłem go niedawno. Kiedyś zakładała włosy za ucho gdy była zawstydzona.
-Halo. Hawk.- Raven pstrykała mi palcami przed twarzą. Spojrzałem na nią tępo, na co ona się uśmiechnęła. Bella zaśmiała się cicho i we trójkę wyszliśmy z jej pokoju. Spacerowaliśmy po korytarzach zamkowych rozmawiając beztrosko, tak jak kiedyś. Bella i Rachel wspominały ich życie godne błazna królewskiego, a ja? Powtarzałem jakie to było niedojrzałe, ale kiedy doszły do tego okropnego wieczoru...
-Oj błagam Hawky... Wyglądałeś uroczo- zapiszczała Neve, a ja poczułem jak moje policzki mnie pieką- Awww, Hawky ty się rumienisz.- zapiszczała i uwiesiła się na moim ramieniu.
-Bell daj spokój, bo się nam chłopak spali żywcem.
-I ty Brutusie?- zapytałem starszą siostrę i zaśmiałem się.
-Prawda jest taka, że niebieskie włosy ci pasowały...-mruknęła od niechcenia blondynka.
-Błagam cie, bo powiem Louis'owi, że jesteś w ciąży!- dziewczyny stanęły, a ja zachowałem kamienną twarz.
-N-Niby dlaczego miałby ci uwierzyć?- za jąkała się i spojrzała na mnie tymi swoimi dużymi, błękitnymi jak sopel lodu, oczami.
-Tylko pomyśl. Ja jestem Hawk, grzeczny, uporządkowany, miły i zawsze mówiący prawdę chłopak, a wy? Totalne przeciwieństwo.- założyłem ręce na klatce piersiowej i uśmiechnąłem się cwanie. Rachel zachichotała, a Bella podeszła do mnie wolno.

-Nie zrobisz tego- spojrzała mi w oczy, a ja westchnąłem.

-No nie wiem... Może tak, może nie... Kto wie? Ja wiem.- odwróciłem się od niej plecami.
-Kretyn.- zaśmiała się i cisnęła w mnie śnieżką. Strząsnąłem ze śmiechem śnieg z moich włosów i spokojni już wyszliśmy na dwór. Pół dnia spacerowaliśmy. Polaris biegała jak szalona za dorotami, a my rozmawialiśmy. Pod wieczór, przed kolacją, Raven udała się do Bestii, by wszystko ustalić przed jutrem...


    Niebieskowłosa dziewczyna z białą maską na twarzy, patrzyła na grubego, niskiego, łysiejącego mężczyznę z wyższością. Leżał on oparty o ceglaną ścianę w ciemnym zaułku. Idealne miejsce. Mężczyzna był poobijany, miał złamaną prawą nogę i przestrzeloną drugą w kolanie. Jego twarz wykrzywiała się w bólu i przerażeniu, gdy dziewczyna w czarnym, elastycznym kombinezonie. Zdjęła białą maskę z czarnym uśmiechem i pochyliła się nad mężczyzną.
-Gadaj. Inaczej będzie boleć jeszcze bardziej.-przełożyła pistolet z prawej do lewej ręki i patrzyła, jak przerażony cel próbuje się od niej odsunąć.
-Jesteś diabłem! Szatanem!- prawą ręką szukał czegoś czym mógł się bronić, a lewą przytrzymywał pulsującą od bólu ranę postrzałową.
-Ja jestem ta zła mówisz?- dziewiętnastolatka zaśmiała się głośno zaraz jednak poważniejąc.-Nie ja tu jestem szefem mafii. Nie ja zabijam niewinnych ludzi, nie gwałcę, nie niszczę psychikę małych dzieci!- podniosła pistolet i strzeliła mu między oczy. Krew lekko rozprysłą się z rany, a głowa pod wpływem postrzału, odchyliła do tyłu uderzając w ścianę.
-Znowu nic się nie dowiedziałyśmy... Jeśli nadal będziesz tak robić, to skończą nam się źródła informacji. Pamiętaj.- do niebieskowłosej podeszła inna, niższa dziewczyna w takim samym kostiumie i podobnej masce. Na jej był namalowany smutek. Różowe włosy lekko powiewały pod wpływem wiatru i wplątywały się w sznurek, którym zawiązana była maska.
-Mam to gdzieś. Świni się należało.- powiedziała to patrząc kamienną twarzą na ciało mężczyzny. Dla niej był nikim, no może do niedawna workiem całkiem ważnych informacji, jednak teraz, nikim. Jak zdechła mucha, którą sekundę wcześniej walnęła packą. Nie było jej go żal. Po prostu patrzyła na ciało. Jej szare, z każdym dniem tracące szczęście, oczy nie wyrażały kompletnie nic, nic prócz pogardy.
 Różowo włosa zdjęła maskę i spojrzała swoimi intensywnymi zielonymi oczami na siostrę. Położyła jej dłoń na ramieniu i przyciągnęła do siebie. Czoło oparła o jej ramię i wsłuchiwała się w odgłos serca, które w odróżnieniu od jej było spokojne. Dziewczyna martwiła się o siostrę coraz bardziej. Jej jedyna siostra, którą kochała zmieniała się w potwora do zabijania. Mordowała z zimną krwią, chodź na samym początku miała wyrzuty sumienia i płakała w nocy, teraz nic nie czuła. Niebieskowłosa wyrwała się z uścisku siostry i odeszła zostawiając ją samą. Dziewczynie zebrały się łzy w oczach, ale powstrzymała się przed ujawnieniem ich. Wzięła głęboki oddech i ostrym, chirurgicznym skalpelem wycięła na dłoni trupa dwa znaki. Uśmiech i smutek. Podniosła z ziemi łuski i odeszła, co prawda inna drogą, ale do tego samego celu co siostra.

Przepraszam...

Przepraszam!

Próbowałam, ale już nie mogę... nie umiem już pisać tak jak dawniej. Kiedyś pisałam cały rozdział, poprawiałam go i na następny dzień mogliście go czytać. Niestety ale moja wena  się chyba skończyła... Nie umiem dokończyć rozdziału więc zawieszam oficjalnie bloga. Przykro mi z tego powodu, gdyż byłam i jestem nadal z niego bardzo dumna. Kiedy moja wena się poprawi obiecuje, że blog będzie znów wznowiony, ale do tego czasu jest zawieszony.

Lily♥